Kader, elimize fırçayı verir ama resmi biz doldururuz.

Her çizgi, her kıvrım seninle başladı,
Ruhumun tuvali doldu sessizce.
Kimi zaman keskin, kimi zaman yumuşak,
Ama hep seni taşıdı içinde.

Bazen resim anlaşılmaz bir hal aldı,
Renkler birbirine karıştı,
Ama ben biliyordum ki
Her karmaşa bir anlam taşıyor.

Kader çizgilerimizi bir araya getirdi,
Ama tuvalde eksik parçalar vardı hâlâ.
Ve ben onları kendi ellerimle tamamladım,
Seninle olan her anı özenle işleyerek.

Kimse görmedi bu resmi,
Ama gözlerim hep oradaydı.
Çünkü bir âşık için
Resim sadece bakmakla değil, görmekle tamamlanır.

Bazı çizgiler sessizdi,
Ama onların sesi kalbimde çınlıyordu.
Ve ben her sessizliğe kulak verdim,
Her fısıltıyı bir renk gibi dokudum.

Kaderin çizdiği resim,
Bazen bir oyun, bazen bir sınav.
Ama ben öğrendim,
Her darbede, her boşlukta seni bulmayı.

Bir bakışın, bir sözün,
Her detayını değiştirdi resmin.
Ve ben, ressamın sabrı gibi
Her değişimi kutsal bildim.

Resimdeki boşluklar bile anlamlıydı,
Onlar senin gelmen için bekleyen alanlardı.
Ve ben, sabırla o boşlukları sevdim,
Çünkü sen gelecektin oraya.

Kaderin çizdiği resim,
Sadece bizim değil, zamanın da işiydi.
Ve ben her dokunuşta,
Zamanı hissettim, seninle birlikte.

Bazı renkler görünmezdi gözlere,
Ama ruhum onları seçiyordu.
Ve ben her görünmeyen tonla
Sana daha da yakın oldum.

Kaderin çizdiği resim bitmezdi,
Ama ben bitmiş gibi yaşadım her anı.
Çünkü seninle dolduğu zaman
Her eksiklik tamamlanmıştı.

Ve şimdi resme bakıyorum sessizce,
Kaderin fırçası, benim sevgimle birleşmiş.
Her çizgi, her ton, her boşluk
Seni anlatıyor, beni anlatıyor, bizi anlatıyor.

Kader çizgileri ne kadar belli olursa olsun, onu anlamak sevgiyle mümkündür.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(21 Ağustos 2025)