Kayıp çizgiler, yalnızca kaybolmuş değildir; bazen ruhun en derin haritasıdır.

Her adımda düşürdüm bir parçamı,
Sessizliğin gölgesinde izlerim kaldı.
Bir yanda umut, diğer yanda hasret,
İkisi birden kayboldu gözlerimin önünde.

Çizgiler, kelimelerden daha çok anlatırdı beni,
Ama kimse onları takip etmedi.
Ben gördüm, ben izledim,
Her kayıp çizgide seni aradım.

Zaman geçti, yollar değişti,
Ama bazı çizgiler hâlâ içimde duruyor.
Onlar suskun ama diri,
Sanki bir gün yeniden birleşecekmiş gibi.

Kimi çizgi bir tebessümü,
Kimi bir sessizliği fısıldar.
Ben onları bir mürekkep gibi içime işledim,
Ve kendi şiirimi onlarla yazdım.

Çizgiler kaybolduğunda,
Ben de kayboldum biraz.
Ama her kayıp, bir öğrenmeydi,
Ve ben öğrendim seni beklemeyi.

Bazı çizgiler hiç iz bırakmaz,
Ama ruhun derinliklerinde yaşamaya devam eder.
Ben hep oradaydım,
Sadece görünmezdim dışarıya.

Bir âşık için kayıp çizgiler,
Zamanın ve aşkın ölçüsüdür.
Her çizgi bir yara, her boşluk bir umut
Ve ben, hepsini kalbimde taşıdım.

Kimse bilmezdi,
Ama ben çizgilerle konuştum geceleri.
Her fısıltı, bir hatıra
Ve her hatıra, seni getirirdi bana.

Kaybolan çizgilerimle öğrendim,
Sevgi sadece var olmak değil,
Aynı zamanda kaybolmak,
Ve hâlâ kalmaktır içinde.

Bazen geri dönmek isterdim
Ama çizgiler artık kendi yolunu çizmişti.
Ben ise onların ritmine uyum sağladım,
Ve kayıpta bile seni buldum.

Her kayıp çizgide bir hayat vardı,
Ve ben o hayatı yaşadım sessizce.
Kimse fark etmedi,
Ama ben bilirim, hepsi senin içindi.

Ve şimdi durup bakıyorum
Kayıp çizgilerime, kaybolan zamanlara
Ve anlıyorum ki,
Aşk; sadece varmak değil, kaybolmakta da güzeldir.

Kayıp çizgiler ruhun haritasıdır; cesur olan, onları takip eder.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(20 Ağustos 2025)