‎Külkenarında Gül Açtı
‎
‎Her şey susmuştu…
‎Zaman bile vazgeçmişti beni ilerletmekten,
‎Bir takvim yırtığıydım,
‎Hiç açılmamış bir pencerede unutulmuş bir perde gibi,
‎Ne güneş düşerdi içime
‎Ne de bir ses…
‎Geceler, üstüme yorgan gibi çekilmişti,
‎Ve ben,
‎İçinde kıpırdamayan bir hayatın sessiz şahidiydim.
‎
‎İnançlarımı defnetmiştim kalbimin en kuytu yerlerine,
‎Aşka dair ne varsa,
‎Küllerini avuçlarımla serptim
‎Bir daha dönmemek üzere…
‎Bir gül dalı bile yeşeremezdi artık içimde,
‎Çünkü ben,
‎Kendi kalbime mezar olmuştum…
‎
‎Gülmeyi unutalı yıllar olmuştu,
‎Aynalarda tanımadığım bir ben yaşıyordu,
‎Gözbebeklerimde yorgun bir isyan,
‎Dudaklarımda dilsiz bir haykırış…
‎Ve umut,
‎Artık mezar taşlarında bile bulunmuyordu...
‎
‎Sonra…
‎Bir gülüş geldi,
‎Bir tebessüm…
‎Ve bir kadın.
‎
‎Gözleri,
‎Karanlıkta yönümü bulduğum yıldız gibi,
‎Konuşmadan anlattı kalbimde kırılan her şeyi,
‎Susarak dokundu içimdeki enkazlara…
‎Öyle nazikti ki gelişi,
‎Hiçbir yarama acı vermedi dokunuşu,
‎Sadece…
‎İyileştirdi.
‎
‎O geldi,
‎Ve birden renk değişti gökyüzü,
‎Bir kelebek dokundu parmak uçlarıma,
‎Toprağımda hiç açmayacak sandığım
‎Bir çiçek
‎Sessizce baş verdi…
‎
‎Aşk yeniden yazıldı benim dilimde,
‎Ama bu kez bir harfi bile eksilmeden…
‎Gözyaşlarım sevinçle yarıştı,
‎Çünkü onun varlığı
‎Bir ömrün inkârını affettirdi kalbime.
‎
‎Ben sevmeyi yeniden öğrendim onda,
‎Dokunmadan, sınır koymadan,
‎Sadece hissederek...
‎Ve ilk kez
‎Bir kadının gülüşünde
‎İnsan olduğumu hatırladım.
‎
‎Beni mahveden zamanın içinden
‎Tutup çıkardı elleri,
‎Yeniden yürümeyi değil,
‎Yeniden hissetmeyi öğretti bana.
‎
‎Ne kadar kırılmışsam,
‎O kadar sarıldı içimdeki çocuk,
‎Ve ben ilk kez,
‎Bir kadının kalbine “evim” dedim.
‎
‎Artık biliyorum,
‎Aşk ne zaman gelirmiş:
‎Her şeyin bittiği sanıldığı anlarda,
‎Küllerin içinden doğan
‎Ve bir daha hiç solmayacak bir gül gibi…
‎
‎Çünkü bazen…
‎Külkenarında gül açar,
‎Ve insan yeniden yaşar.
‎
‎Mehmet bildir