Sonsuzluğun Kıyısında Bir Aşk

Geceye söz dedi şair,
Gözlerinle başladı karanlığın adı.
Sen, yıldızsız bir gökyüzüydün önce,
Sonra içime doğdun—
Karanlığın anlamı oldun.
Evren, gözlerinde kendi aksini gördü.

Yüzünde saklıydı
Uzak ülkelerin eski zamanı.
Bir rüzgâr taşıdı adını dağların ötesine,
Gizli bir anlatıydı varlığın,
Anlatıldıkça eksilen, yaşandıkça büyüyen.

Ben,
Sesinde yankılanan bir duaydım,
Dilinle şekillenen bir kader.
Seninle her susuşum bir şiirdi,
Her şiirim bir yok oluştu.

Deniz kıyılarında yürüdüm,
Her dalga seni anlattı bana.
Fırtına döverken kıyıyı,
Benim içimde bir başka kasırga vardı.
Ve senin yokluğun,
Dalgaların değil,
Kalbimin kıyılarını parçalıyordu.

Karanlık bir ormanda,
Kendimi bulmak değil,
Seni kaybetmemek için kayboldum.
Nefesim senin soluğunda gömülüydü,
Seni yitirmek—
Benliği inkâr etmekti.

Bir sokakta durdum sonra,
Bir zaman diliminin kırık kaldırım taşlarında.
Duvarlar seninle konuşuyordu,
Gözlerin,
Bir daha kapanmamak üzere açılmış
Bir sonsuzluktu gözlerime.

O gece,
Yıldızlar susmayı öğrendi.
Ve ben,
Sana dokunmadan sevmeyi.
Çünkü bazı sevgiler,
Dokunulmaz.
Bazı yaralar gibi,
Sadece taşınır.

Parklarda papatyalar ezilmişti.
Gelincikler,
Zamana yenik düşmüştü.
Hırçın zambaklar,
Rüzgâra küs,
Lalelerse—
Adını fısıldıyordu hâlâ.

Bir uçurumun eşiğinde bulduk birbirimizi.
Sen ve ben.
Varlık ve hiçlik.
Bir adım sonsuzluğa,
Bir adım yok oluşa.

Kavuşmak
Artık bir mucize değildi—
Bir ihtimaldi yalnızca.
İmkânsızlık,
İki kalbin kutsal sınavıydı.

Sen ellerini uzattığında,
Ben düşmedim.
Ben sana aktım.
Yok olmaya değil,
Tam olmaya.

Gözlerinle tuttuğun o düş,
Benim tek gerçeğimdi.
Sen yokken nefes almak,
Boğulmayı sevmeye çalışmaktı.

Bir adada,
Bir deniz fenerinin gözyaşında bulduk kendimizi.
Kasırganın arkasında kalan tek şey,
Aşktı.
Ve aşk,
Affetmedi—
Kabullendi.

Zaman sonra yeniden aktı.
Sokaklar çiçek açtı,
Kaldırımlar hatıralar doğurdu.
Orman aydınlandı,
Deniz duruldu,
Okyanus bizi bağışladı.

Çünkü biz,
Bir masal değil,
Kırık bir efsanenin en gerçek satırlarıydık.

Kavuşmak bir son değil,
Bir kavrayıştı artık.
Bazı aşklar,
Varlığını kavuşmamaya borçludur.
Çünkü kavuşan her şey,
Tükenir.

Ben seni bir ömre sığdıramam.
Ben seni,
Zamanın bile ölçemeyeceği bir yerden sevdim.
Sen,
Sonsuzlukla eşit ağırlıktaydın içimde.

Seninle yaşanmadım.
Seninle oldum.
Seninle,
Ben oldum.

Ve bazı insanlar kıyı değildir.
Bazı insanlar,
Kıyının bile ulaşamayacağı bir derinliktir.
Ve ben seni,
Kıyısız bir aşkla sevdim.

Mehmet bildir