Sensizlikte ay doğdu geceme — istemesem de;
Gölgem bile firar etmiş, sığınmış karanlıklara.
Ben ki, acılar çekerim derinden, ince ince;
Her dizesi kanayan, sana yazılmış destanlar bunlar.

Ve sen… belki birini bile okumazsın;
Bilirim en başından — yine de yazarım.
Olamadım belki tanınmış bir şair,
Belki de az geldi yüreğimin yangını.

Oysa bu günlerde sanki iyileşiyorum…
Yoksa unutuyor muyum seni?
Ey Rabbim, ne olur artır gamımı;
Fakat eksiltme hafızamdan
Saçının tek telini bile.

Düşünsene; acına bile âşık olmuşum,
Ve senin bundan haberin yok…
Şimdi yanı başımda olsan,
Şükürden âciz kalacak duam yok.

Bu şiirler — içimde dermanı sen olan yaralar;
Kan ter içinde kabuk bağlamaya direnir.
Hiç içmedim kederim dinsin diye tek bir kadeh;
Belki de, acının içindeki seni sevmeyi sevdim —
Gizlice, sessizce, geceyle ortak.

Ve geceler boyu
Kör rüzgârların savurduğu kıyılarda dolaşırım.
Söylesene, nerelerdesin şimdi?
Cevap veremezsin — çünkü yoksun.

Artık ne limanımda,
Ne denizimde…
Sadece, dualarımın
En ıssız köşesinde.

Nazlı,
Sensizlik ağırdır ama sensiz bir hafıza,
İşte ona hiç razı olmam.
Varsın yaksın yıllarca bu özlem;
Yeter ki silinmesin senden kalan tek iz bile.