Yazmak, belki de en çaresiz halidir bir adamın.
İçinde kopan fırtınalara bir çatı arar kelimeler,
Sana dokunamayan ellerim gibi…
Gözlerinin ucundan düşen gülümsemeyi izlemek bile,
İnan, bana bir ömür gibi gelirken…
Senin beni görmemen, beni bilmemen…
Benim kalbimi susturmaz ki.

Bir kere bile “ben de” demedin belki,
Bana dönüp bakmasan da…
Ben senin adını anarken titreyen dudaklarımı tuttum,
Dünya üstüme yıkılsa da
Senin mutlu olma ihtimalini sakladım içimde.
Ben senin mutluluğun için
Gerekirse bütün dünyayı karşıma alırım,
Yeter ki bir sabah uyan,
Ve gül…
Sadece gül.

Ben seni,
Bir teşekkürünü cümle cümle ezberleyecek kadar çok sevdim.
Sen başkasının yanında gülerken,
Ben içimde bir kıyamet kopardım,
Yüzümde bir tebessümle…
“Yeter ki mutlu olsun” dedim.
Sevdiğim kadını kıskanmadım bile,
Çünkü seven adam sahip olmak istemez sadece…
Var olmasını ister, iyi olmasını…
Ve ben seni en çok böyle sevdim.

Kimsesizliğime sığınak olan
Sesinin yankısını beklerken gecelerce,
Senin bir ‘merhaba’na dua ettim.
Ben seni kendimden bile kıskanacak kadar,
Ama hiçbir zaman yük olmayacak kadar sevdim.
Adını içimden söyledim hep,
Korktum…
Duyarsın da rahatsız olursun diye.

Ben seni
Bir mezar sessizliğinde,
Bir yangın sızısında,
Bir çocuğun gözyaşındaki masumiyetle sevdim.
Kimseler bilmedi.
Kimseler duymadı.
Ama sen hep vardın içimde.

Senin için ölmeyi değil,
Senin için yaşamayı göze aldım.
Acıya rağmen, yokluğa rağmen,
İmkânsıza rağmen…
Bir ömür boyu seni içimde taşımayı
Kendime kutsal bildim.

Biliyor musun…
Ben, kalbimi koyacak yer bulamadım sensiz.
Sokaklar dar geldi, gökyüzü sessiz.
Adını andığım her anda
Boğazımda düğümlenen binlerce kelimeyi
Susarak içime gömdüm.

Şimdi sana bu satırları yazarken,
Belki hiçbir zaman okumayacağını bilerek,
Ama…
Sırf içimde bir parça sen kalırsa
Ben hâlâ yaşıyorum diyebilmek için…

Tek nefeslik kokuna
Son nefesimi verecek kadar seviyorum seni…

27.07.2025
ZAMAN TÜNELI