Issız bir geceydi.
Kafamda yankılanan tek şey,
Bir zamanlar gözlerinde gördüğüm o ışığın
Artık bana ait olmadığıydı.

Özlediğimi yazacaktım,
Parmaklarım ne kaleme nede sana uzandı,
Ama…
Aklıma geldi,
Sevmediğin.
Hiçbir zaman, benim gibi sevmediğin…

Ben boş sokaklarda ıslanan adımlarımı dinlerken,
Sen kahkaha atıyordun bir başkasının omzunda.
Ben, ıssız gecelerde odanın ışığını gözlerken
Sen, mışıl mışıl uyuyordun,
Rüyalarında bile ben yoktum artık.

Ben seni mutlu edecek anı kollarken,
Senin aklından bile geçmiyordu
Benim varlığım…
Benim sancılarım…
Benim içimde gürleyen nehirler…

Bir gün olsun demedin ki,
“Bu adam beni böyle severken,
Ben neyin peşindeyim?”
Demedin.
Çünkü sen hep güneşe bakıyordun,
Ben hep gölgede kalıyordum.

Siyah bir gecede,
Mezarlık sessizliğinde sustum ben,
Ölüm gibi ağırlaştı yüreğim,
Artık hiçbir duam sana çıkmaz oldu.

Evet…
Ben seni çok sevdim.
Gururumu çiğnedim,
Yalnızlığıma seni kattım,
Kendimi yok sayıp seni yücelttim.
Her hatam, seni fazla sevmekti…

Ama şimdi…
Her şey çok geç.
Çünkü ben öldüm.
Adımı anan yok,
Toprağımı sulayan yok.
Gecelere emanet ettim son nefesimi.
Kalbimi ise… Sana.

Ve sen…
Sen bir sabah
Gözyaşlarını silerek,
Adımlarınla geçmişi ararken
Koştun bana doğru…
Ama toprağın altından
Seslenemedim sana.

Çok bekledin,
Ama artık ben yoktum.
Şimdi yıldızlara anlat kendini.
Rüzgâra, geceye,
Ve o hiç uğramadığın nehre…
Belki affeder seni
Bir gün…
Ama ben edemem.
Çünkü ben artık yokum.

Artık ne bir dua yetişir bana,
Ne de gözyaşın düşer toprağıma.
Ben seni ömrümle sevdim,
Sen geç kaldın zamana.
Bir mezar taşı kadar soğuk şimdi adım,
Ve sen,
Artık en çok
Ulaşamayacağın yerdeyim…
Yani…
Ben artık hiçbir yerdeyim.

26.07.2025
ZAMAN TÜNELI