Sevgili Sen,

Bu satırları sana değil,
Senin yokluğuna yazıyorum.
Çünkü sen artık bana uzaksın…
Hem de en suskun halinle.

Ruhumdan başlıyor bu kelimelerin
dökül üşü.
Eskiden orada sen vardın.
Şimdi koca bir boşluk var.
Dokunsan yankılanmaz bile…
Boş, sessiz, soğuk.
Bir deniz feneri gibi…
Yalnızca kendini aydınlatmaya çalışan.

Ben seni hep kıyıdan izledim.
Uzanamadım.
Çünkü sen hep
Uzak bir adanın rüyasıydın bana.
Ve ben o rüyadan
Hiç uyanamadım.

Dalga oldun içime,
Her defasında vurup geçtin.
Bir gün bile durmadın sende.
Hırçınlaştın…
Sustum.
Kırıldım…
Yine de içimdeki yüreği susturamadım.

Sana ulaşmak
Bir yoldu bende,
Kendimi bile unuttuğum bir yürüyüştü.
Ama o yolun sonunda
Ne kapı vardı,
Ne de karşılayan bir el.

Sen duymadın beni.
Ben anlattım…
Sadece içimden.
Çünkü kelimelerim sana hiç ulaşmadı.
Sana bağıran bir sessizlik gibiydim.
Sen işitmedin,
Ben vazgeçmedim.

Ama artık…

Evet, artık gidiyorum.
Yorgunluğumu anlamazsın,
Ama bil ki,
Ben sana hep kalmaya niyetliydim.
Gitmek benim değil,
Senin sessizliğinin tercihi oldu.

Yüreğimi burada bırakıyorum.
Bir daha sevilmemek pahasına…
Çünkü içimde seni taşımak,
Her gün biraz daha eksiltmekti kendimi.
Ve ben…
Artık yok olmak istemiyorum.

Bu kelimeler biterken,
Ben de içimde bir devri kapatıyorum.


Çünkü ben seni rüyamda sevdim…
Ama artık uyanıyorum.
Ve sen,
Rüyalarımda bile yok gibisin.