Bugün de uyanmadım,
sadece gözlerimi açtım.
Arada fark var,
anlayan için.

Odada bir sessizlik değil bu,
bir tür var olmama hali.
Nefes alıyor gibi yapıyorum.
Çünkü ölmek için çok yorgunum,
yaşamak içinse fazla geç.

Kendime baktım sabah,
göz altlarımda biriken geçmişi
kim temizler bilmiyorum.
Hafızamda unutmam gereken her şey
çivi gibi çakılı.
Sökmeye çalıştıkça
kendimden eksiliyorum.

Kendimle aram bozuk bu aralar.
Aynı evde yaşayan
iki yabancı gibiyiz.
Biri hayal kuruyor hâlâ,
diğeri pencere kenarında büyüyor.

Bir arkadaşım,
“kendini sev” dedi geçenlerde.
Güldüm.
Sevgi, bir yerde biten yalanlar gibi geliyor bana.
Kendi gölgemden kaçarken
nasıl kendimi seveyim?

Bütün cevaplar ceplerimde olsa da
kimse sormuyor artık.
Zaten sorulsa da
anlatacak dilim yok,
çünkü en çok kelimeler
terk etti beni.