2
Yorum
17
Beğeni
5,0
Puan
185
Okunma
Beni bir kuyuya gömdüler,
suskunlukla örtüldü üstüm.
Bir annenin unutulmuş duası gibi kaldım
bir seccadenin kenarında.
Gülüşüm eski bir mahcupluktu—
kimse dinlemedi.
Kendime ait bir yüzyılda yaşadım,
kimse bilmeden geçti içimden zaman.
Gölgeler sardı etrafımı,
rüzgâr bile fısıltı bulamadı.
Karanlıkta unuttum kendi adımı,
bir iç çekiş gibi savruldum sabaha.
Konuşsam, sesim kırılır belki,
çünkü sustuklarım daha gerçek şimdi.
Ve yüreğimde bir çiçek—adını kimse bilmez,
her gün içime kapanarak açıyor.
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz