Sanki hiç kırılmayacakmışız gibi,
kırılgan hayallerle sarılıyoruz yarına.
Bir tebessümün ucunda tutunuyoruz umuda,
oysa içimizde her gün biraz daha eksiliyor zaman.

Sanki sözler yetişecekmiş gibi duaya,
susarak geçiriyoruz en çok söylemek istediklerimizi.
Bir vedanın eşiğinde beklerken,
hiç gelmeyecek bir merhameti umuyoruz gizlice.

Sanki unutmamız gerekiyormuş gibi,
hatıraları avuç içi kadar küçültüyoruz.
Ne zaman gözlerimizi kapasak,
bir zamanlar sevdiğimiz bir ses doluyor içimize.

Sanki gitmek çözüm olacakmış gibi,
herkes biraz kalıyor gittiği yerlerde.
Kalbimizde yankılanan bir "keşke"yle,
adımlarımız bile tökezliyor bazen.

Sanki güçlü durmamız şartmış gibi,
gözyaşlarımızı içimize akıtıyoruz.
Kimse bilmesin diyoruz içten içe yandığımızı,
oysa içimizde kor gibi bir özlem yanıyor hâlâ.

Sanki bitecekmiş gibi bu sancı,
her gece yeniden başlıyor en derin yerimizden.
Ve sabah olduğunda biz,
biraz daha eksilmiş, biraz daha büyümüş buluyoruz kendimizi.

Sanki çok ömrümüz varmış gibi,
beklemeyi öğretiyor hayat bize...