Sonu ne olursa olsun, sevmek iyidir.
“Keşke” denilmez; sevgiye küser sonra, hiç uğramaz göğsündeki kente.
Sevgi, beklenti de içermez beyefendi... Hesapsız, kitapsız sevmek güzeldir.

Aradan yıllar geçti...
Hiç mi eskimez, şarkılara eşlik eden o eşsiz gülümsemen?
Ayrılırken kucağıma yığıp bıraktığın şiirlere sarılmak oldu ilk işim.
Onlarla ağlayıp güldüm, onlarla dertleşip seviştim özleyince seni.

Sonra, şarkılarımız vardı hani...
Ben hep dinledim onları.
Bazıları çok efkârlıydı; kadeh kaldırttılar bana.
Bazıları da çok keyifliydi. Senin gülümsemen gibi... Gülümsettiler beni.

Fotoğraflarımızı dizdiğim, aşkımızın simgesi olduğuna inandığım
kırmızı renkteki fotoğraf albümümüz hâlâ odamdaki dolapta.
Atina’nın merkezinden sana gönderdiğim mektubun takip kodu da,
beni sana getiren toplu taşımaların ve uçağın biletleri de onun içinde.

Saklıyorum hepsini.
Geçenlerde açıp baktım; üzerlerindeki yazılar, tarihler silinmeye başlamış.

Gün kavuşurken, ellerini aşka açtığın fotoğrafına baktım uzun uzun.
Hep mi güzel kucaklarsın aşkı, beyefendi?

Arada, rakı masamın baş köşesine misafir ediyorum o kırmızı albümü.
Nasıl aşkperver oluyorum, bir bilsen...

Hadi beyefendi, olmazları bile “keşke” demeden sevebildiğimize kadehler kalksın!
İçelim, yıllanmış aşkımızın şerefine.
İçelim, eskimeyen sevmelerimize.
Seni böyle gördüğüme çok sevindim bu gece.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
06.05.2025