Kaldır o karşımdaki sandalyeden hayalini.
Gidiyorsun artık, uğurluyorum seni.

Daha derine inmeden,
hiçbir teferruata girmeden,
tek bir kelime etmene gerek kalmadan gidiyorsun.

Musallat olduğun şu ömrümün en güzel yıllarının köşesinden
devrilip gideceksin.

Bu yükü daha fazla taşımak istemiyorum.
Kendimi bulmayı seçiyorum,
ruhuma geçirdiğin pençelerine aldırış etmeden,
içimi tırnaklayıp kanatmalarını bile hissetmeden gülümseyerek gönderiyorum seni.

Bu saatten sonra beni bana düşman etmene izin vermiyorum.
Ben ki en büyük hüneri sevmek olup güzel seven,
benliğimi unutup başkalarının mutluluğu için çırpınmaktan yorulmayan bir insanken,
şimdilerde seni bile gözümü kırpmadan gözden çıkardım.

Benliğimi bulmak,
kendime yaptığım haksızlıklara dur demek uğruna ayaklandım…

Değersizleştirilmiş bir eşya gibi hissetmelere,
görmezden gelinmelere yakınarak yaşamanın bir faydası yok,
geç de olsa anladım.

Ve inan ki artık gözümde beş kuruş değerin de kalmadı.
Nasıl oldu tüm bunlar biliyor musun?

Senden beni çıkardım…
sonra kendimi bulmak için yola koyuldum.

Ve o kadar…
Toparlan gidiyorsun, öte âlem’e kadar yolun var.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
02.09.2025