İçin rahat olsun ben vazgeçtim.

Bu defa terk edilmeyi beklemeden, hiç bir hayalin kirlenmesine izin vermeden, senden tertemiz vazgectim.

Seninle hayallerde yağmurda ıslanarak dans etmeyi, rüyalarda ise kan ter içinde kalarak sevişmeyi seçtim.

Bir satırda buluşup sarılıp sabahlamayı, bir kadehin içinde hasretini yüzdürüp canı çıkana kadar boğulmayi, gittiğim her şehirde seni, bedenini, ruhunu arayıp yanımdaki aşk kokan yokluğunla buluşacakları günü beklemeyi seçtim.

Ümitsiz bir bekleyiş değil bu defa bilirim. Yedi kat yerin dibinde bile olsa bir insanın nasibi, onu bırakmaz. Er ya da geç değil, tam vaktinde gelip onu varlığınla sımsıkı kuşatır. O yüzden ben sana hiç küsmedim ama nasipsizliğime biraz kırgınım.

Ne yalan söyleyeyim, keşkeler dolanmadı değil bu sıralar dilime.
Bir sürü güzellikleri düşünüp "keşke onunla olsaydı" deyip duruyorum.

Böyle tatlı tatlı anlattığıma bakma.
Gözlerinin hülyası refakat edecek uzun süre yanlızlığıma...

Çok üzülüp saatlerce agladıktan sonra, gülümsetecekler beni gözlerimi kapatıp bakışlarını hatırladığım o anlar...



Sen yinede unut sana söylediğim tüm seviyorumları. Unut ki beni bir daha hatırlama.
Unut cancağızım, unut ki canın acımasın, için yanmasın, yüreğin sızlamasın ismimi bir yerlerde duyduğunda.
Ben, ben senden vazgeçtim, sadece bu kalsın hatırında.
Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)