Avuç içlerim acıyor Allahım.
Bunca yıl sonra tüm hayatımın balıkçı ipine dizili olduğunu
daha yeni fark ediyorum.
Olan tüm gücümle asılmışım o keskin iplere,
ellerime baktığımda anladım.

Parçalanmış ellerim, parmaklarım kanıyorlar.
Yılgınım, güçsüzüm, çok beceriksizim
ve bir o kadar yorgunum.
Ümitlerimin karnı aç
ve ben artık ümit beslemeye bile korkar olmuşum.

Bir yere yakıştıramaz oldum kendimi.
Sığamadı gözlerim başka bir çift göze,
kimsesiz kaldı bakışlarım.
Yıllardır lanetlenmiş gibi baktılar hayallerimin bağlı olduğu şeffaf balonlarıma.

Rengârenk balonlar uçurmayı öğrenecek bir çocuk olamadım.
Yani ben, hiç çocuk olmadım ki Allahım.

Yüreğinde saf sevgi barındırmak günah mı?
Eğer günah değilse,
neden beni sevilmeye lâyık görmediler ve
mutluluğa hakkım olmadığına inandırdılar?

Çok korkuyorum Allahım,
gülümsemeye bile korkuyorum.

Beni lütfen yanlış anlama,
tüm bu söylediklerim bir isyan değil,
yemin ederim ki çaresizliğimdir Allahım.

Her virgülü gençliğimin savaşı,
her noktası ömrümün sonu,
her bir satırı çocukluğumun mezarıdır.
Ve bu şiirin adı da,
başımdaki kabir taşımdır Allahım.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
29.11.2025