İyi değilim.
Çöküşümün en ıssız köşesinden dökülüyor bu katılaşmış dizeler.

Anlamsız manaların arasında savruluyor hislerim.
Her savruluş biraz daha dağıtıyor içimi.

Toparlayıp düzenlemek istemiyorum.
Her şeyi dağıldığı yerde bırakıp çekip kapıyı, içimden ve hepinizden kaçasım var.

Benim payıma, duvarları bile insanlardan çok sevdiren bir yaşam düştü.
Kimsesizliği öyle bağrıma bastım ki: kimliğim, zenginliğim en değerlim oldu.

Her yaşadığım hadise iplerimi koparmamı sağladı.
Beni başkalarının kuklası olmaktan kurtardı.
Beni asıl benle tanıştırdı.

Evet, güçlüyüm ama iyi değilim işte.
Buna rağmen yine de güçsüz olmayı tercih etmezdim.

Tam da şu anda, karşımdaki boşluğa doğru bir sigara yakmalıyım.
Dumanı belki doldurur orayı ama yine bak, çakmağımın gazı bitti, dolduramadık o boşlukları.

Biliyor musunuz nelere mal oldu kendimi sevebilmem?
Acı bir ömre...

Gidenlerin ardından çok ağlayıp zırlamalarıma,
uçurumdan düşercesine düşmelerime,
sonra da o düşüşlerime çok çok gülmeme...

Sayısız sinir krizi geçirmelerime,
bir sevgi kırıntısına aldanışlarıma,
kimsesizliği milim milim ezberlememe...

Ezberledikçe kendimi sevmeyi öğrendim işte.
Meğer ne aptalmışım, nasıl da birinin varlığının beni var edeceğine inanmışım.

Önce "ben" demeyi öğrendim.
Önce ben.

Evet iyi değilim…

Yeni bir çakmak aldım.
Yakın sigaraları, belki boşluklar dolar.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
29.09.2025