Uyan artık yeter.
Kalk o dikiş tutmamış elalemin döşeğinden.
Çık gel.

Beni insafsızlara bırakma,
merhamet yoksunu yüreksizlerin kapısında dilenci yapma.
Sefil bir hayat yaşıyorum yokluğunun tenhasında.

Senden bir parça iz bulurum diye
nice ruhların dibine indim…
Aramızda kalsın,
hepsi ruhsuzlarmış…

Şimdi tüm cesaretimi toplayıp,
uzun zaman sonra
benimsiyorum son kez seni:
Sevgilim...
Evet sevgilim, hadi çık gel.

Biliyorum sende arıyorsun,
neyinin eksik olduğunu bulamayıp,
bildiklerini bilmiyormuş gibi yapıp
bastırıyorsun.
Yapma.

Sana ilk ve son kez söylenilmesi,
fazlasıyla geç kalınmışı söylüyorum…
Çık gel.

Ya gel ya da yadası yok.
Yok olmaktan kork ve gel,
korkmalısın.
Sen ki yokluğu bile
bunca anlamsızlığın içinde
anlam taşıyan tek lütufsun.
İşte tam da bu yüzden
yok olman kendinden ibaret değil sevgilim.

Mavi sararır mı deme,
uçuk mavim bile sarardı.
Çık gel.

Yaşam iyice hızlandı,
akıp geçiyor tutamıyorum.

Yaşlanıyoruz sevgilim,
hani daha semaver ateşini yakacağız ya,
Çık gel.

31/07/2025
Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)