Vakti geldi artık içimdeki bu kervanda yalnız yol almanın.
Buymuş benim kaderim, buymuş en hayırlısı deyip kabullenmenin.
Hiç kimseye ihtiyaç duymadan kat edeceğim
sevdiğim, sevmediğim o yolları.

Ama içimdeki belki hiç bitmeyecek ümit işte,
yine de tükenmiyor sevmeye aşık olmuş yüreklerde.
Her ne olursa olsun gizlediğim küçücük bir tohum var içimde.
Belki bugün, belki yarın, belki yıllar sonra yeşerecek.
Belki de ölüme ramak kala
biri çıkıp kervanıma mülâhık olacak.

Karşımda ayna gibi duracak.
Yüz yüze geldiğimizde
kaybolan gözlerimin ferini onun gözlerinde bulup parıldayacağım.
Dudağının kenarına gizlenen tebessümüm
beni eski şen şakrak kahkahalarımla buluşturacak.
Türkümü onun dilinden dinleyeceğim,
kim olduğumu bana tekrardan hatırlatacak.
Omuzlarım hafifleyecek,
bir de bakacağım yüküme bile ortak olmuş.

Sevdamla yüreğinde yeniden can bulacağız.
Artık silüetlerle kendimi avutmayıp,
gölgelerin peşinden gitmeyip,
kendi gölgelerimizi peşimize takıp ilerleyeceğiz
fani dünyadan bâkî dünyaya doğru.

Neden olmasın?
Belki bugün…
Belki yarın…
Belki de ölüme ramak kala.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
10.09.2025