Hayatımda olan herşey, herkes kir pas tuttu, silindi yok olup gitti.
Bir sen...
Bir seni bırak silmeyi, küçük bir iğne ucu kadar bile ne kirletebildim, ne de eksiltebildim.

Özlüyorum...
Özledim...
Ölüyorum ya da çoktan öldüm, bilmiyorum.
Habersizim, ruhumun bedenimi seninle birlikte o gün terk ettiğinden...
Bu yüzden günden güne çürüyor yürüyen cesedim.
Her yerinden lime lime parçalanıp, ayrılıyor etim derim kemiğimden.

Ey benim beyazım, kızılım, gönül bahçemin tek toz pembesi...
Ey benim gül yüzlü sevdiğim...
Neredesin sen?
Gelmen gerek, şu halimi bilmen gerek.
Duyman gerek feryadımı!
Sevgisizlik entarisi giydirdiler bana sevdiğim.
Bir görsen üzerimde nasıl eğri, nasıl emanet gibi duruyor.
Nasıl sıkıp, boğup rahatsız ediyor.

Benim en sevdiğim renk siyahmış öyle diyorlar.
Sen siyah sevmezsin ki, ben nasıl seveyim?Sen, bende beyazı seversin.
Ben, sende tüm renklerin şeffaflığını severim, bunu bilmiyorlar.
Beni tanımıyorlar sevdiğim.
Sen ne diyorsan onlar hep tam aksini söylüyorlar.
Gelmen gerek sevdiğim, bana sarılman gerek.
Artık görmen gerek, sensizlikte nasıl rezil rüsva olduğumu.

Dikenli tellerden yapılmış takunyalar giydirdiler ayaklarıma.
Gelmen gerek sevdiğim, artık hemen dönmen gerek...


Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)