Ve Hayat…

Bir sabah açarsın gözlerini,
Bilmediğin bir hikâyenin tam Ortasında
Ne soran olur
“Hazır mısın?” diye
Ne de bir zaman verilir
“Toparlan” diye.

Anneler öper alnını,
Babalar susar,
Öylece başlarsın
Hiç bilmediğin bir yaraya,
adı “yaşam” olan.

Sonra büyürsün.
Oyuncaklar kırılır,
Arkadaşlar eksilir,
Bir bakarsın
Güldüğün sokaklar bile
tanımaz olmuş seni.

Seversin birini,
Kalbinin en kırık yeriyle,
Ama hayat bu,
Bir gülüşe cümle kurarsın,
Bir susuşa dağlar yıkılır.
Ve öğrendiğin ilk şey şu olur:
Hiçbir şey yerinde durmaz.

Gün gelir, aynada tanıyamazsın kendini,
Çizgilerin artar,
Sözlerin azalır,
Kalabalıkların içinde
Git gide yalnızlaşır bir yanın.

Ve bir gece,
Pencereden dışarı bakarken anlarsın:
Ne kadar yaşarsan yaşa
Ölüm hep bir adım ötede bekler.
Usulca, sessizce.
ve bazen,
Yaşamak da ölmek kadar yorar insanı.

İşte bu.
Hayat böyle bir şey.
Doğarsın, büyürsün,
Seversin, kırılırsın,
Gülersin, ağlarsın,
Ve bir gün
Hiç dönmemek üzere
Çekip gidersin.

Geriye ne mi kalır?
Belki bir fotoğraf,
Belki bir şiir,
Belki de sadece bir isim,
Unutulmakla hatırlanmak arasında
Sessizce salınan… Şenol