Bir sabah uyandım, yüreğimde hafif bir meltem,
Portakal çiçekleri kokuyor sanki ellerimden.
Güneş yeni doğmuş, umutla süzülüyor dallara,
Hayat diyor ki: “Gel, tutun yeniden bahara.”

Bir çiçek açarken ne çok şükür gizlidir içinde,
Yağmur düşünce toprağa, Rahmet iner her zerresine.
Portakal ağacı gibi durmalıyım dimdik kökümde,
Rüzgâr esse de, bilirim Mevlam vardır göğümde.

Serin bir rüya gibi kokusu sarar sokakları,
Bir çocuk gibi masum, bir ana duası kadar saf.
Dünya ne garip, hüzünle neşe kol kola yürürken,
Bir çiçek fısıldar kulağıma: “Allah’a güven.”

Bakışlarım göğe döner, her çiçek bir ayettir,
Toprakta sabır, dalda umut, çiçekte hikmettir.
Ey kalbim! Çiçek gibi aç, dikeninle de razı ol,
Çünkü biliriz, sabredenin Rabbi her şeyi yoluna koyar.

Hayat ne zordur bazen, ne ince bir imtihan,
Ama bir portakal çiçeğiyle başlar bazen sükûn bulan.
Bir dua gibi açar içimde her beyaz yaprak,
Ve derim içimden: “Rabbim, kalbimi sensiz bırakma…”
Şenol