Anne, Sen Ne Kutsalsın
Sen bir duanın içinden geçip geldin,
Gecenin en sessiz yerinde yankılandın.
Bir kalbin taşıyabileceği tüm yükleri
Gülümseyerek taşıdın, hiç sarsılmadın.

Sen sustuğunda bile konuşurdu gözlerin,
Bir öpüşün bin derde şifa olurdu.
Düşlerimin puslu kıyılarında hep sen vardın,
Ben kayboldukça sen yol oldun, nur oldun.

Geceler sana uyumadı, sen gecelere,
Bir beşiğin başında bir ömrü tükettin.
Kimi zaman aç, kimi zaman yorgun
Ama hep güçlüydün, bir çınar gibi dimdik.

Bir çift elinle kurdun dünyamı,
Bir çift gözünle aydınlattın karanlığımı.
Ne zaman ağlasam, senin kalbin sızladı
Ben güldükçe senin içindeki çocuk sevindi.

Sen, yalnızca bir kadın değil,
Sen, var oluşun ta kendisi,
Her duada adı geçen
Her cennetin kapısında bekleyen.

Ey anne, sen ne kutsalsın!
Bir adı vardır, sadece kalpte söylenen.
Varlığınla başlar hayatın anlamı
Ve sensizliğinle çöker her zaman.
Şenol