Bir gün gelir, adın susar dudaklarda,
Ne bir mektupta geçer,
Ne bir rüyada...
Ne bir sokak tanır artık seni,
Ne de bir eski fotoğraf arar gözlerini.

Zaman, senden habersiz akar.
Bir çay demlenir sensiz,
Bir pencere açılır, sen yoksun.
Bir şarkı çalar, hatırlanmazsın.
İşte o an…
Yavaşça başlar ölüm dediğin.

Unutulmak, bir mezar taşı kadar sessiz,
Bir boş sandalye kadar sitemli…
Ne ağıt, ne çığlık,
Sadece yok oluşun kendi sesi.

Çünkü insan, hatırlandığı kadar yaşar,
Bir kalpte yankılanmazsa adı,
Bir dua ile anılmazsa ruhu,
Eksilir günden, eksilir hayattan...
Ve sonra…
Kimse fark etmez gidişini bile.

Bir çiçeğin soluşu gibi değildir bu,
Daha sessiz, daha kimsesizdir.
Bir hatıradan silinmek,
Bir defterin boş sayfası olmak gibidir.

O yüzden,
Ya bir kalpte iz bırak…
Ya da bir duada yerin olsun.
Çünkü unutulduğun zaman ölürsün,
Ve bu, en sessiz ölümdür insana.
Şenol Dönder