İçimde, toplu bir veda töreninin hazırlık telaşı var bu gece.
Sevdiklerimle vedalaşıyorum sessizce.
Onlar bilmiyorlar ama ben gidiyorum.
Bilmedikleri hâlde,
beni ite kakalaya gönderiyorlar.

Her şeyi dağınık bırakıp gidiyorum.
Masanın üzerine bıraktım
birlikte dinlediğimiz şarkıları, şiirleri...
Alın, sizin olsun hepsi.

Kapınızın önüne kustum
tüm dürüstlük rollerine bürünüp verdiğiniz sözleri.
Rahat uyumayın diye,
size olan güvenimi asıp sallandırdım
yatak odanızın tavanında.

Acımıyorum artık hiçbirinize.
Siz de bana acımadınız.
İhtiyacım vardı oysa,
çığlıklar attım;
asla duymadınız.

Sevilmekten çok sevmek istedim,
sahiplenilmekten çok sahiplenmek...
Sırf beni kimse sevemedi, sahiplenmedi diye...
kimsesizliğin ne demek olduğunu bildiğim için
kimsesiz kalmanızı istemedim.

Benliğime ihanet ettim,
kendime olan saygımı yitirdim;
siz iyi olun diye kendimi hasta ettim.

Hak etmediğiniz
ve bir daha
asla göremeyeceğiniz bir sevgiydi bu.

Kabullenmiştim:
elim, ayağım, gözüm, kulağım, yüreğim gibi...
Şimdi
reddediyorum hepinizi.

Ama şunu unutmayın:
Sizi delirme pahasına çok sevmiştim.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
03/05/2025