Susmalıymışım Piruz!
Hiç kimseye senden bahsetmemem gerekiyormuş.
Öyle diyor bazıları...

Ama ben de insanım; 
hasretinin yükünü taşımaktan sırtım kamburlaştı.
Göğsümdeki sıkışmalardan nefes alamaz hale geldim.
Sigara dumanıyla ciğerlerime dolan hasretini pert etmişim,
haberim yok.

Hem hakkında kötü kötü konuşmuyorum ki!
"Çok sevmiştim onu," diyorum.
"Aşkı ve sevgiyi aynı kişide bulmak çok zordur
ama ben onda bulup yaşadım" diyorum.
"Dayanamıyorum, çok özledim, özlüyorum, ölüyorum" diyorum.

Bunları da söylemesem eğer ne yaparım Piruz?
Nasıl tutunurum şu kahpe hayata,
nasıl ayak uydururum bu kirli düzene?

Korkma Piruz korkma!
Hiç kimseye "Benim dinim imanım gibi inanıp teslim olduğum,
sevdiğim o adam dinsiz imansız çıktı" demiyorum.
Daha çok yüceltiyorum seni,
el bebek, gül bebek büyütüyorum acını...

Sen benim doğurduğum acıydın Piruz.
İşte tam da bu yüzden;
atsan atılmıyor, satsan satılmıyor.
İyi de oluyor aslında;
bu sayede yeni bir acı doğuramam.
Ve başka bir acıyı evlat edinmeyi de;
ne aklım, ne yüreğim kabul etmiyor.
Çünkü; gerektiği gibi böylesine güzel bakıp
büyütemeyeceğimi de biliyorum.
Hem böylece kimsenin bir daha canımı acıtmasına
izin de vermiyorum.

Piruz...
Nasıl değiştim, neler öğrendim yokluğunda,
bir görsen beni tanıyamazsın.
Yüreğime "sus" demeyi öğrendim mesela...
Ve en önemlisi de insanlara "Hayır"
aklıma "Evet" demeyi öğrendim.

Sonra eskiden,
üzülmeyi hak edeni üzmekten korkar,
onun yerine ben üzülürdüm ya hani,
yapmıyorum artık bunları...
Hak edeni üzmekten de,
kırmaktan da korkmuyorum.

Seni de üzdüysem kusura bakma,
ya da bakıyorsan bak.
Hakkın olmayanları söylemiyorum ki.
Hak etmeden benden aldığın tek şey;
sevgimdir sadece.

Hayat böylesine acımasız Piruz,
yapabileceğim başka bir şey yok.
Benim de hayatta kalabilmek için bulabildiğim bir yol bu.
Ve bu yol nereye çıkar bilmiyorum ama
sana ettiğim bunca selamı bile aldırmaz,
onu iyi biliyorum.

İşte bu yüzden:
Selamün aleyküm Piruz,
ve aleyküm selam.
Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)