Genzimde acı bir tat, unutulmuş dostluklar gibi.
Köpüren dalgalarda kırk yılın yankısı var.
Ufuk her zamankinden uzak, daha naçar.
Başka kim benim gibi korkar kendinden, kaçar?

Yalnızlığım sustuğum her kelimede yankı bulur,
Geceye sinmiş pişmanlık, yıldızlara bile yolunu unutturur.
Bir çocukluk sesi geçer rüyamdan, eksik ve kırık,
Anılar camdan bir şehirde dolaşır; sessiz, ıssız, solgun ışık.

Bir resim düşer eski defterden, solmuş bir gül gibi,
Kim bilir hangi mevsimde kurudu, o içten gülüş gibi.
Gözlerimde saklı kalan her şey, zamana direnmez artık,
Kırılmış bir aynada ararım kendimi, her parçada biraz eksik.

Ve susar kelimeler, içime çöker ağır bir sükût,
Ne sorular yanıt ister artık, ne de cevaplar umut.
Bir iç çekiş kalır geriye, dalga gibi uzaklaşan,
Kendinden kaçarsın belki, ama yoktur kendine hudut.