0
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
501
Okunma
Bir köprüdeyim, ne gecenin ne de günün,
Altımda zaman sızıyor, göğe karışıyor duman gibi.
Sol yanımda unutulmuş bir çocukluk sesi,
Sağ yanımda yüzü silik bir bakış, beni tanıyor gibi.
Adım adım geçmişin puslu aynalarında yürüyorum,
Her adım bir hatıra, her gölge bir çağrı.
Karanlık değil burası, ama ışık da değil tam,
Bir yer var, düşle hakikatin kucaklaştığı zaman.
Kelebekler uçuşuyor, sessizce, bir veda belki,
Fotoğraflarda konuşmayan yüzler,
Birini tanıyorum sanki, ama ne zaman, nerede?
Unuttuğum bir şeyin kokusu doluyor içime.
Göz alıcı bir aydınlık çağırıyor beni ileri,
Ama dönüp bakmadan gidemem geriye.
Çünkü bilirim; ışık bile anılardan doğar,
Ve bazen araf, en dürüst aynadır insana dair.
5.0
100% (2)
