Bir köprüdür hayat
Geçtik gidiyoruz görünmezliğe

Öyle yüzümdeki derin çizgilere aldırma
Bir zamanlar dolunaydım geceye
Pencere önünde diz boyu yalnızlığıma da bakma
Etrafımda bir erkân cem ederdi ki sorma
Kelimelerim de mühürlü değil aslında
Suskunluğum eskimişliğimin zahiridir
Eskidik ya!
Eskimez mi insan denen natura
Takvimlerden sayfa sayfa koptukça

Bak köprünün ucu orada
Bir adım belki, atsam düşer miyim ki?
Aman canım korkma!
Kaç adımda geldim bu karanlığa
Bilirim ardımda ne evlat var ne ayal
Yapayalnız dünyamda tek ahbabım kitaplar
Olsun acı değildi solmak sonbahar gibi
Belki kim bilir bir kış mevsimi
Koyarlar penceresiz odalara sessizce
Dedim ya!
Rüzgârdan ürken şule kadar kimsesizce
Geldiğim kadarım giderken.

Yağız bir serinlik tenime değen
Oysa ne altın sarısı saçlarım vardı gençken
Şimdi dişlerimin olmadığına da aldırma
Dişimle tırnağımla geldim yarınlara
Ama bitiyor işte can!
Bitmez mi?
Ömür bir mühlet doldu, gerisi yalan.
Annemin babamın gül yüzlüsüydüm
Güldü mü hayran kalırdı cümle âlem
Şimdi gülecek ne kaldı ki?
Topladık ne varsa payımıza düşen.

Bir köprüdür hayat
Bırakın geçip gideyim dizlerim tutarken
Yaşamak kadar ölmekte anlam

SELMA PEKŞEN