Kaç zamandır dolmak bilmeyen sol yanımın eksikliği
Ahh kirpiklerim hasret birbirine kavuşmayan gecelerde
Beklemede
Ya gel derken gidişine yavan düşen yalnızlığım
Ya acı her an kapımı çalar diye ağıtsal türkülere sus oluşum
Bir anlamaz sahipsizlik tutar elimden her göç vakti
Bir serseri kurşun düşer alnıma tıpkı yazı gibi
Ölüm mü can
Varsın adı kuytu soğuklukla anılsın
Kim derdi ki derbeder bir toprak sarmalar bedenimi
Sen gibi


Dök içindeki zehiri
Gece ağulansın
Belki biterde kurtuluruz
Belki kuruturuz geceyi

Her şafağın doğum sancısını çektim ufuk çizgisinde

Ya da gece bizi bitirir biz kurtuluruz

Geceler çok zaman üstüme örtülmüş şal gibi
Geceler esir tenime, tenim değerken kor dikenlere
Efsun gözleriyle ay düşerken her seferinde üstüme
Ve ben ağlarım kendi çığlığım büyür sesimde
Duyan ben
Duyulmazlığımla sabahlayan kadarım


Gecenin sessizliğinde duyulmazsam ne zaman duyulurum
Gündüz yaratılış gayesinden bir haber yaşayanlar mı duyacak
Gece bir sahne
Oyuncuda sen
Seyircide sen
İster dram oyna ister komedi
Alkışlayan sen alkışlanan da sen
Geceye meze olmak bu


Her sahnede senaryosu alnımdan dökülen
Gece yudumladığı şarabın farkında mı ki meze arasın keşmekeş ruhuna
Yıldızlar korkmuyor bile bak oynuyor her yanında

Benim onlara küsülü olduğumun farkında olmadan
Korkmasınlar zaten

Ne karanlık yorar küçük parlaklığını
Ne ay gölgeler zayıf kalan yanını
Tıpkı ben

Kendini güneş bilenden korkmadan
Yürüdüm çok kez üstüne yanmak pahasına bir nefeste
Ve nefes kesildi ateşin serseriliğinde
Pervane diyorum can
Ateşe bile bile sevdalı değil mi ki
Ölüm bile olsa sevgiliden gelen
Salıvermez mi kendini nazlı kızılın koynuna

Yanıp kül olma pahasına
Haklısın
Hemde yerden gök yüzüne kadar


Hak
Hak yazanındır yazılandan ötürü
Bana gök kalsın tüm gecesiyle
Ancak karanlık örter ruhumu

Var hükmü de sen ver
Gecenin savcısı da sen
Hakimi de sen
Katibi de sen
Bu gecenin şairide sen
Kalem eline yakışıyor


Hüküm o kalemin kırıldığı yerdir
Ve şair asılır dizelerine...

SELMA PEKŞEN