Hey, boyacı!
neden renkten renge girersin?
öyle bir karıştır ki kimyayı,
yürek bilsin sevdayı,
Ya da bırak öyle;
alacalı kalsın.


Ne kadar iyi idi,
değil mi o zamanlar?
sürerken beyaz boyayı,
Pak olmalı çünkü yürekler
Ağını sever gönül herşeyin.

Günün gününe uymaz ki boyacı;
sevince salarsın sarı saçlarını,
Kızarsan bu kez, bana derinden
çarparsın hemen yüzüme,
al kırmızıyı o fırçadan,
ve karalar çalarsın
benim çimen düşüme.

İşte, ya boyacı,
bazan "denizi boyarım" derdin bana,
maviyi basardın inadına suya,
oysa denizin rengi yok,
güya bilirsin sen de,
gökten yağar yere,
her ne varsa o bulutlarda.

Boyacı ne anlar, diyecekler
yüreğinde ne çizer, ne düşler?
yeşile boğsa sevdasını,
çam devirdi, sanacaklar,
goncalarını serse dikenden,
gülünü kuruttu, bilecekler.

Haydi boyacı!
Sıva da cilâyı, bol keseden
ayna gibi parlasın herşey,
belki cümbüş olur o zaman dünyan,
Düşlerinse hep karabasana döner,
Tuzaklar da seni bulur zaten.

Bırak ya boyacı!
Sen ne anlarsın boyamaktan,
Yüreğine yakışmadı ki şu renkler,
Usta işi olmalı bu, bir sanat!
Senin içini nasıl bilsin?
Sevmekten bihaber o acemiler,
Gitsin onların topu da,
başka bir iş tutsun.

Yani, sen ne yaparsan yap,
Nasıl boyarsan boya dünyayı,
Hepsi de hava civa!
Tutmasan elini dilini,
Yüzüne gözüne bulaştırırsın sevdayı,
Kimbilir, neyi boyarsın.

22.11.2008

REF: www.antoloji.com/orhan_tiryakioglu
sayfa: 4, sıra: 72