Anlatıyorsun;
Ölü toprağı serili dam, geceler yavan; öyle mi?
Sürüm sürüm ha, söyle hangi köşe senin?
Zaman, kıskanç kedisi buzlu camın; perdelemiş aylâ perçemi!
Darağacı depremi ya; adam asmacalı puslu havan!
Tersin dönüyor işte, körsün Kaf Dağına!
Tırsar ya aylak akrebinden, biçâre yelkovan;
-betersin!

Kurcalıyorsun;
“Evde tat yok” ile kafan karışık; hırsın anılara, tığ!
Boşta geziyor elinde, kalem; defteri, delik deşik!
“Samimi arkadaşım yok” da ne demek?
Çıkar savaşı işte; nahoş!
Biliyorsun.

Kederlisin;
Bir odanın köşesinde melânkoli, yaş insin hadi; olmuyor!
Hıçkırıyor musun yoksa; anlamasınlar, sus!
Isıt bakalım soğuduğun şu dersleri; ekonomi kâr etsin!
Voleybol oynuyor, buz pateninde üşüyorsun
Nihayet, karabasanlara düşüyorsun; için kanıyor!
Pikeler, bulutların olmuş uçuyor; yüreğin, efsun!
Badanası ak duvarlara mı efeleniyorsun?
Bej ranza arasında bir kefen, titremiyor musun?
Ölüm odasında kime direniyor inadın?
Apaçık belli işte; durum iyi değil, ursun yaralı gönül!
Pençeleşiyorsun.

Kandırıyorsun;
Geceye boğup içimi; sarılmak ha, pembe bulutlara!
Güllük gülistan mı, “neşeli şeylermiş”, inanmam ki!
Hiç sevmiyorsan Ankara’nın adını;
-nasıl çıkarırım kahpe İstanbul’un tadını?
Şimdi düşmem mi Anadolu’ya ben;
Ah, yolları bağlayan dağlar; geberin!
Benim kentim yalnız yatıyor işte, seninki de;
Gizliyorsun!

Durmuyorsun;
Yıllar sonra geliyorsun sedef sandığımdan, zâlim!
Kısraklara taş çıkartırken düşlerimdeki hâlin;
Anı kokuyorsun açılan mektuplarda, naftalin!
Kim dönüştürebilirdi ki ayrı dünyaları bir yörüngeye
-bir daha elinden tutup şu eski sevgililerin?
Gözlerime bak da söyle, haydi!
İnanmıyorsun…

23-27.09.1999. Rev. 07.07.2013 (10.01.1982 Mektup)