hani akşamlar açılırdı yüzümüze
aydınlığı sarı odalı kapılar
çocuk neşesiyle okşanırdı hüznümüz
ağlamak isterdik ağlayamazdık
boğazımızda düğüm düğüm hayat
dışarının ölü karanlığı
sokak lambalarına bakan penceremiz
ayrı bir dünyayı yaratan bize
acılarımızı sıcak gözyaşlarımız ılık tutan
tuz ve küf kokuyor bu hazan gurbeti
ayakkabılarımdan kanlar taşıyor sanki
yorgunum belki sensiz bir roman bitirdim
belki gene akla ziyan bir aşka tutundum
korkmuş çocuklar gibi sende ağlamalıyım bu gece
senin kokun susuşun her şeyime kafa tutuşun
evrenim
sözcük hanemden kaldırdım tüm çoğul zamirleri
korkmuş çocuklar gibi sende ağlamalıyım bu gece
ayaküstü ölmek de yok artık
sende sadece ağlamalıyım
biliyorum sebebim bu
kısık sesli armonisi değişken bir aşkın
kimi tutsam bir başkası

ölümün gözü dışarıda
gel benim ol bu gece

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.