Mahalle Ayarlı


Yüreğim mahalleye ayarlı
Sesinin uğultusu saçlarımda
Şose kokusuyla yürümeye alışkın ayaklarımla
Uyamıyorum bu hayata...


Sabah hurma dallarının arasında
Sıkışık ışık parçalarıyla uyanıyorum hayata
Aklımda birgün geleceğinin tadı
Haşlanmış yumurta kokuyor soluğum
Zamanla kovalamaca oynuyorum belli ki
Yaklaştıkça daha uzak
Ona dokunamadan öleceğim
Ama ellerimi toprak saracak
Nefes nefese geldiğim o noktada
Saçlarımdaki uğultun dağılacak
Bu defa ben kaybolacağım
Arayacaksın böyle bir ömür boyu arandığını
Ama bu defa da zaman yorulacak...



Bir çocuk kısır döngüsü bu
Uzak ağaç gölgeleriyle çevrili
Ağaçlar ki tanrının kirpikleri
Gözyaşları denizler ki
Ağlıyor bu çocuk kısır döngüsüne
Anlıyor tanrı uzaklığımızı
İki zamanın tekrarı
Biri şose kokulu uğultulu saçları
Hep aynı şekilde aranmaktan sıkılgan diğeri
İkisinin de demlice bir çayın buğusunda
Tekrarlanacak sözleri...





Son şiiri olmayanlardan biri
Bakıyor sana
Bir gün bakamayacak...
Ve varsa eğer
Seninle sonlanırdı hayat...
Ama perdelerim çekilecek
Kilitlecenecek kapım
Sokaklarda yapraklarım sayılmayacak
Hergün içimden geçirdiğim adlarını
Unutacağım
ayaklanacak düşlerim
Kendimi hiçbir yerde bulamayağım...








Neylerden kimlerden kaçıyorum hep böyle
Bilmiyorum
Ne zaman bitecek bu kovalamaca
Bulamıyorum
sığınacak bir yer bir şey kimse
Gömülüyorum kendime
Yakalanınca bir de geçirecekler yerin dibine
Kalacak bir yerler bir şeyler kimseler geride...

Kağan İşçen...