Kanaatkar Küskün

ben hangi işe kalkışsam gelen günle
boğazımda durur su aklıma gelirsin
söyle
ağlasam gözyaşlarımdan bulur musun yerimi...?
sokakların tadı yok
çocuklar üşüyerek kaçışmışlar besbelli son uykularına
hayatın tadı dedik bir gün geçer dedik gülüm ama
ömre kanaatkarlık küstürdü yüreğimi ölüme bile
kolay yağmurlardan bile bile korkmadım biliyor musun...?
benim için en zoru seni unutmaya çalışmaktı
yaz bulutlarını düşleyerek
ki gülüm
her temmuz kan kustum köpük köpük beyaza
her ağustos hep aynı kuşkuyla perdeler çektim güneşe
sensiz açık havanın mavinin bulutun ne olduğunu hiç anlamadım
hep kapalı havaları sevdim bilirsin gri
her şeyin üzerini örten bir kar kıyamet olsundu tüm günler
insan uyuduğu her uykudan uyanmayı da istemezmiş demek
o kalp çarpıntısı o burukluk
oyunlar uyduran bir çocuk kadar içine kapanık
sana kızmıyorum hiç inan
sen de bana kızma nolur
ben hiç yalnız başıma ağlamadım
sana ağlamalarımın nedeni inan bu nar tanem
ağlamanın da bir anlamı olsun diyerek
aynalara koştum sabahları

ırmak boylu bir yan gülüşün vardır ya
boğulmak isterim inan kirpiklerini kısışında
kimseye bir şeyler söylemez anlatmaz oldum bir tanem
okumaz oldum yemez içmez uyumaz
varsa yoksa
ömre kırgın şiir müsveddeleri gölgelenmiş uzak ağaçlar
peyzaj kurgularımda o donuk duruşun kendine gömülüşün
bütün hırslardan arınmış öyle sadeyim ki
aklımda içimi boydan boya yaran gözlerini benden kaçırışın
saçlarına dokunamazdım anlatmaya bile kıyamaz oldum şimdilerde
susuyorum hep susuyorum en konuşkan halimde bile suskunum
ben
seni konuşmaktan başka hiçbir şeyde ben değilim sanki
tüm yeryüzünü göğü evreni insanı tüm mahlukatı bitkiyi alıp karşıma
haykıra haykıra seni anlatmak istiyorum sadece
sensizlikle küçüldü gözümde dünya

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.