gözlerin düğmeleri yüreğimin
bakışlarınla iliklerim açık yaralarımı
sonsuzluk iki tanedir böylece
yalnızlık bir...

sonsuzluk iki kere kahve rengi
sevda bir kere kara
yalnızlığı yağmurla sulandırmadan
çöllerindeyim çıplak gerçeğin...

gece yolculukları gibi huzurlu
güz vakitli öyküler kadar ağır
kimsesizliğimde
senin bile kendinde
göremediğindeyim
kirlettiğin yalnızlığımda...

belki farkında olmadan kaçtın
temiz uzaklıklar yaşamak adına
ki günbatımlarına iğdiş düşlerinle
kendini aramaya korkak
anısız bir ömürle...

"yorumsuz akşamlar esiri
sokaksız
ara nağmeleri unutulmuş
eski bir ezgi gibi
eksiltilmiş
ölümü bilmiyor
hayatı unutmuş
seni unutmak"...

yollar üzerine düşündüm hep
umut molaları verdim kendime
affederek yalanlarını
çözemediğim bu
kendiyle çelişkili çelişkiden
kaçmak için...
yolları düşünmek aşmaktan zor
seni affetmek sevmekten
şimdi son molamı veriyorum
seni ilk unuttuğum yerde...



kağan işçen...