Gülseren...

kuğular yüzüyor kartpostalda
arkasında senin yazın
boğulmuyor içimde sözcüklerin
batmayan bir gemi gibi dolaşır sesin kalbimde
gereksiz acılarıma selam söylemişsin
eksik olma
anılarımız yetmiyor coşkularımıza
parkamın iç cebinde saklıyorum gülüşünü
kıvırcık saçlarını okşuyorum her gece
uykuya dalmadan
ve yıldızları saymayı unutmuyorum hiç

’hayata umutla bakışımız bayrağımızdır’ demiştin

yüreğimin gönderinde yarıya inmeyecek nefesin

bu kartpostalla yenilendik seninle
kuğular kadar beyaz hüzünlü
yeni yılı çizmişsin duvarlara
dargın bakan gözlerinle kar kokulu
gece ile gündüzü eşitlemişsin
gökkuşağı soframızda

saçların mı harlandı güzelim
burkulsun mu bulutların aksi neşesi
yağmurlar yalnız saçlarımıza yağacak birgün

hala hayranınım
gülüşünü devraldım tarihten
hala sırılsıklam aşığım...gücenme
özgürlük hiçbir zaman bir başkası olmadı biliyorsun
hangi toprakta avuçların kuğu hüzünlüm
ellerin yerine hangi ağaç köküne sarılayım şimdi

babamı sormayı unutmamışsın
teşekkür ederim
’gene manzarayı çaktırmadan çekip gitmişsin’
bilirim devrimcisin
ölmeyeceksin


’unuttum sandın değil mi
tarih unutmadı hiçbirimizi
bana ve sana rağmen Spartaküs
Spartaküs’tü her zaman’

zamanla her şey değişir dönüşür derdin
seni sevmek de değişti dönüştü
büyüdü olgunlaştı
insanlık oldu içimde
ben artık seni severken
bütün insanlığı seviyorum
bütün insanlığı severken seni

kavganı düşünüyorum
serçelere su içirme telaşını
kırılan her dalın yükünü çekme hırsını
seni özlüyorum
kendine yeni gelmiş sabahlarda
su bardaklarıyla çay içerken
çocukların üşümeyeceği günleri özleyişimizi

’haklıymışsın
ellerime bıraktığın bu sıcaklık...’

not:belki 10 belki 15 yıl...bir önemi varmı? ...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir