Kır Yorgunu
saçlarının kokusuyla
kır yorgunuyum
hiçbir ayın derdinde değilim artık
düşünülmeden yaşanılmış mutluluklar
çeksin giden ve gelmekte olan yazın derdini

sen kendi gözlerinin efkarından şikayetçi

bense çığlık çığlığa duruşumun ortasında

bakışlarımla apaçık sevdalı

sen kendini yiyip bitirme

nasılsa neren gelirse gelsin aklıma

yaman bir konçerto



hani duvarların arkasında ne var merakım vardı

bu yüzden hep sevdim ağaçların gövdelerini

hani 6. yaş günümde saymayı öğrendim papatyanın taç yapraklarını

kaç yıl geçti anlamadım

istedim ki bir kişi ömründe en çok beni sevsin

bu yüzden sevdim ya

mutluluk benim için gülüşlerinin kısa bir özetiydi



çocukluğum hala geçmedi hele sana karşı amansız çocuğum

ama üzerimden bir darmadağınıklık geçti

darmadağınıklığım hayatlaştı

ölmedim senin için

ölüm benim için senleşti



son noktam varsa o senin sonlanışın

hayat yalanımın tek gerçeği bu yanılgı

benim ilklerimin hep senin sonlarında oluşu

yarım gün sen yarım gün yokluğun

yarım gün aşk yarım gün ayrılık

teninse her zaman kavun içi

damağım acısın istiyorum dudaklarınla



’kendimizi değil

gizli saklımızı ilan edelim

gülleri ellerin yerine koyuşumu

ellerini dikenlerinden tutuşumu

ellerim dudaklarım gibi

boğulmak istiyorum avuçlarında’



kaç kış geçti bilmiyorum

özlemiyorum hiçbir ağustosu

seni bir kez görmem yetti

asıl yazımın sen olduğuna karar vermeme

yanılmıyorsam bu geçtiğimiz eylüldü

seni ilk defa görmüştüm

ama biliyordum senin ’sen’ olduğunu



’yarın toprak kahverengisi bluzunu giy

kirpiklerim dökülsün üzerine

yazdan öte baharım da ol’


Kağan İşçen