Gece emzirirken heveskârlığını
Şarkılardan arta kalan bir alemde
Yaşıyorum kavşaklarına bakmadan
Akşamüstünün kuşlarda kalan tortusunu...

Oysa saçlarını sevmiştim , kekre kokusuyla
Şehirle karşılıklı susuştuk. ben onu boylu boyunca okşadım ayaklarımın direnciyle
O yalnızlığımı böldü uykulu sokaklara
Doldum taştım bir daha çok sevdim halkımı...

Yokluğunun izi dudaklarımda
Ne söylesem senin kirpiklerin içten yüreğimde
Bir sokak dönüşü merakım benim
Gözlerim sonsuza kapanırsa
Şiirlerimi taşı hayata
Yaraları onulmaz yüreğine batır sözcükleri
Parkları terk edilmiş bir zaman ve mekanda
Çözülmesin diye bakışlarım
Bir dal karanfili seviyorum sen yerine
Kanamaları diniyor düş ve düşüncelerin
Hoşçakal demli çayda kalan sıkıntı
Merhaba yıllanmış ağaç, toprağı
Kolektif acılarımızın
Mutluluğa dönüşecek birgün emeğimiz
Balkonlarda bıraktığımız solgun ışıklarca...




Kağan İşçen