Papatyam!
Her sokakta, yosun tutmuş her taş parçasında
Biliyor musun, rutubet kokar bu şehrin sokakları
Sensizlik kokusu eklenen sokaklarım meskenim olmuş artık
Acı acı çığlıklar atarım, duyulmayan
Hep bir yanım eksik, seni ararım
Hiç kimse farkına varmadı sen bile
Boynum bükük, dalar giderim geçmişe, sana
İnsanlık bu şehrin sokaklarına uğramamış
Mutluluk nedir bilmedim
Kokunu doya doya içime çekemedim
Tenine tenim değmedi, hasret kaldım sana
Seni aradığım sokaklarda kaybettim kendimi
Yalnızım, sadece arkamda kırılgan bir gölgem
Anlatamıyorum, gel benim ol diyemiyorum
Bir elveda bile demeden gidişinle yıkıldı gönlüm
Bu koca şehirde yitip gittim
Herkese yer var ama bana yok
Nefesim sensin ve sen de susup beni nefessiz bırakma!
Sanki hiç yaşamamış gibiyim
Şimdi de bir yol ayrımındayım
Yol ayrımına geldiğinde her insan bir seçim yapar
Ben de seni seçtim
Zaten kaçıp gitmek istesem de yapamadım
Çünkü gittiğim tüm yollar sana çıkıyordu
Bir gün olsa da döner dedim
Bir ümit bekledim ama olmadı
Ne yaptıysam da sana kendimi sevdiremedim
Yüreğim daraldı, üstümde ağır bir yük var kaldıramadığım
Gözüme günlerce uyku girmedi hep seni düşündüm
Gölgene güneş, kötülüğe kalkan olurum senin için
Ben senden asla vazgeçmem, geçemem
Ne olur sen de beni bu ayrılıkla sınama!
Önüme aşamayacağım duvarlar örme!
Ömrüm boyunca önüme örülen duvarları aşmakla uğraştım
Tam aştım derken de duvarlar üzerime yıkıldı
Altında ezilen hep ben oldum
Bana hep bir yol gösterdiler
O yollar ise beni çıkmaza götürdü
Artık kendi yolumu kendim seçeceğim
Boş yere hayal kurup kendimi de kandırmıyorum artık
Çünkü seninle birlikte olmamın hiçbir ihtimali yok
Artık bunu biliyor ve kabulleniyorum
Yoksa var mı?
Ben ölmeden, senden gitmeden söyle hadi, söyle!