Sevdim…
Ama kendime zulmettim belki de.
Çünkü sevmenin bedeli,
Kendini unutmak kadar ağırdı.
Bu yükü taşıyamadım
Ve sonunda pes ettim.

Gidiyorum…
Senden, belki de hayattan.
Giderken yaktım tüm gemileri,
Dönüşüm olmasın diye.
Arkamda kül, önümde sessizlik…

Hiçbir şey,
Hiçbir kimse,
Geri getiremiyor geçen zamanı.
İçimde birikiyor “keşke”lerin sessiz sızısı;
Ne gençliğimin kokusu kaldı,
Ne de gövdemde o eski dirilik.

Hayat,
Benden hep aldı.
Ömür dilim dilim,
Nefes nefes eksildi içimden.
Bir teşekkür bile etmedi,
Sadece biraz daha yordu beni.
Ve biliyorum artık,
Geçmişe dönüş yok.

Zaman aldı benden:
Tenimin ısısını,
Gözlerimin ferini,
Dermanımı…
Ve en çok da
Geri dönme ihtimalimi.

Artık biliyorum:
Yaşamak, geri verilmeyen şeylerle
Barışmak demekmiş.

Ama yine de,
Bir yerlerde saklı bir umut var hâlâ;
Bir sabahın sessizliğinde
Belki yeniden doğar içimdeki ben.

Belki bir rüzgâr dokunur yüzüme
Ve hatırlatır bana,
Bir zamanlar sevmenin
Ne güzel bir yanılgı olduğunu.

Şimdi anlıyorum:
Kaybetmek de bir çeşit özgürlüktür
Ve bazı ayrılıklar,
İnsana kendini geri verir.

Ve şimdi…
Sessizlikle konuşuyorum,
Kendimle vedalaşır gibi.
Bir yanım hâlâ seni arıyor,
Bir yanım çoktan vazgeçmiş gibi.

Belki bir gün biri okur bu satırları
Ve hisseder içimdeki yorgunluğu…
Ama bilsin ki ben,
Bir sevdaya sığmayacak kadar
Kırılmış bir kalple gittim.

Arkamda ne bir iz bıraktım,
Ne de bir ses.
Sadece eksilmiş bir insan kaldı benden geriye
Ve usulca tükenen bir nefes…