Haber bile vermeden gittin…
Ne bir söz, ne de bir veda.
Sanki bir yanardağ sustu içimde,
Külleriyle yaktı yüreğimi.

Oysa geçmişin hatırına,
Bir tebessüm bıraksan yeterdi.
Bir “elveda” desen,
Belki dağılmazdı kalbim bu kadar.

Sen ardına bakmadan yürüdün,
Ben kaldım orada…
Yarım bir cümlede,
Eksik bir nefeste.
Gururuma sığındım,
Bir sessizlik ördüm etrafıma;
Yaprak döken bir ağaç gibi,
İçi buruk, kökü sende kalan…

Şimdi adını fısıldıyor dudaklarım
Ama sesim hep içime düşüyor.
Karanlığım bile alıştı yokluğuna;
Bana ışık olmadın
Ama gölgem sende kaldı yine de.

Git…
Durma, git!
Ben sana ne yük olurum, ne engel.
Ben seni,
Sen olmadan da severim.

Bir papatya kokun kalır yastığımda,
Bir sessizlik kalır ardından.
Gözyaşımda büyür adın;
Bir çocuğun düşleri kadar savunmasız,
Bir yara kadar kalıcı,
Bir dua kadar içten…

Bir özlem var içimde,
İnce ince işleyen sessiz bir sızı.
Her nefeste gizlenir bir hasret,
Her duamda saklanır bir sitem.
“Sevmiştim,” diyorum, “ama yetmedi.’’

Sensizliğin rengi soldu penceremde,
Bir fotoğraf kaldı bizsiz, sessiz.
Gülüşün dolaşır hâlâ odalarda
Ama sen çoktan başka bir hikâyedesin.

Kırık umutlar topladım senden,
Her biri bir “keşke”nin hatırası.
Yine de suçlamam seni;
Kader bazen sevgiyi
Susarak sınar.

Zaman geçti diyorlar
Ama sensizlik geçmiyor.
Fotoğrafın hâlâ durur çekmecemde;
Rengi soldu, gülüşün değil.
Her baktığımda içim ürperir,
Sanki yeniden seviyorum seni.

Bir şarkı sustu içimde o günden beri;
Ne yeni bir melodi, ne eski bir huzur…
Bazı gidişler bitiş değildir;
Sadece kalbin bir parçası
Geride kalır sessizce.

Ben seni,
Sen olmadan da severim.
Bir sızı gibi,
Bir dua gibi,
Bir ömür sürecek kadar derinden…
Ve sadece kendimce.

Evet…
Gidişin bile güzel kaldı bende.
Çünkü giden sendin, kalan bendim.
Adını anmam belki artık
Ama kalbim hâlâ sana âşık.
Zaman bizi yorgun yakaladı belki
Ama bil ki hâlâ her duamda,
Bir cümle saklarım adından:
“Papatya kokulum.”