0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
52
Okunma
Ben,
Suskun bir tarlayım sensiz.
Çatlamış zamanın içinden,
Susuzluğuna boyun eğmiş bir toprak…
Adını her andığımda,
Bir yağmur düşer içime
Ve seninle yeşerir bütün kurumuş hayaller.
Sensizliğin güneşi yakar beni,
Gölge olmaz, serinlik yok,
Yalnızca senin ellerinde
Bulurum suyun adını.
Gel,
Bir damla ol,
Ak gönlüme.
Ve ben,
Sana bir bahar,
İsmin gibi bir papatya tarlası,
Ya da sonsuz, bir orman olayım…
Rüzgârla savrulan yaprak gibi,
Sensizliğin içinde savrulurum.
Ama adını her anarken,
Toprak yeniden canlanır, çiçek açar içimde.
Gözlerinde gördüğüm ışık,
Karanlık gecelerime yol olur.
Bir tek bakışın yeter bana,
Kurumuş ne varsa yeşerir yeniden.
Gel, her adımında benimle ol,
Her nefesin bahar olsun içimde.
Ve ben, sana karşı bir orman gibi geniş,
Bir papatya tarlası gibi saf ve sonsuz…
