Papatyam,
Sen yoksun…
Her yer bana karanlık şimdi,
Ankara sokakları çıkmazlara döndü gizlice.
Sensizliğin yankısı doluyor içime
Ve ben bu şehirde haykırıyorum sessizce.
Ey Ankara, koca şehir!
Herkesi sığdırdın içine, beni neden dışarıda bıraktın?
Sevdamı, gençliğimi, düşlerimi alıp
Yaban ellere savurdun, darmadağınım bak!
Terk edilmiş bir ev gibiyim, sessiz ve solgun,
Yalnızlığımda tek yoldaşım
Başucumdaki Azrail olmuş;
Canımı almak için her gece pusuda...
Ah be Ankara!
Beni benden alıp da ne yaptın?
Oysa ben seni öyle sevdim ki,
Kaldırımlarına gözyaşı döktüm,
Karanlığında hayaller kurdum.
Sitemim bundandır, efkârım ondan...
Bahtım kara olabilir
Ama sen de vefasız çıktın, Ankara!
Şimdi biri seslense, ‘’Gel” dese,
Sarılsa bana, ‘’Geçti artık’’ dese...
Ama yok…
Sen de lal oldun be Ankara,
Dilsizliğe gömdün bizi ikimizi de...
Ya bana Papatyamı geri ver,
Ya da ikimizi bağrına bas!
Artık bu garip öksüzlüğüm,
Bitsin be Anakara!