yaz biterken,
ben kendi içimden geçiyorum.
bir deniz gibi susuyorum,
bir dalga gibi uzaklaşıyorum kendimden.

her şeyin bir zamanı var,
ama hiçbir şey tam zamanında olmuyor.
güneş, eski bir saatin yelkovanı gibi
yavaşça dönüyor gökyüzünde.
ve ben, o dönüşte eksiliyorum.

kıyılar boş.
deniz kendi hatırasını dinliyor.
kumsalda bıraktığın izler,
bir anlık bir rüya gibi siliniyor.
sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi.

sessizlik büyüyor içimde.
rüzgar bile, sustuğu yerden konuşuyor artık.
belki ben değilim bu suskunluk,
belki zaman kendi yankısını arıyor içimde.

bir mevsim daha çekildi ömrün kıyısından.
yaz, kimsesiz bir düş gibi kayboldu.
ve kış, uzaktan bakan bir bakış gibi bekliyor.

her şey geri dönüyor.
her şey başladığı yere,
ama biraz daha yorgun, biraz daha eksik.

belki de zaman budur
bizi hep kendimize yaklaştıran
ama bir türlü kendimiz yapmayan o ince ses.

şimdi,
bir dalga sesiyle uyuyorum.
ve biliyorum,
uyanırsam yine orada olacağım,
yazın bittiği o yerde,
zamanın tam ortasında.

Mehmet Demir
131124