kimine göre bir yapraktı düşen dalından
kimine göre yaslandığı dağdı yıkılan
kimi nefesini kaybeder farkında bile olmadan
kimi ise anlamaya çalışır neler olduğunu

zaman haindi
acımasızdı zaman
ama bilinirdi artık gelecek
her yaprak düştüğünde üşüyordu beden
dalları üşüyordu ağacın
içten içe ağlıyordu

yanarken canları gözleri boşluğa bakıyordu
zaman şimdi daha bir başka acıydı
ağacın kökleri derindi
acı sızısı gibi
kimine göre gelip geçerdi
kimine göre hiç bitmezdi artık yaşananlar

kimdi düşen yaprak
dal kimdi
kök kimdi
bunca kalabalıklar, o yığınlar kimdi
nerelerden gelmişler, bilinmez
dağılırlar bir zaman sonra
azalırlar yavaş yavaş
hayat devam eder
sözler anlamsızlığını tescil eder

kök yerinde, beden yerinde, dallar yerinde
bir tek o eksikti
dalından düşüp giden
zaman her şeyi yaşatıyordu insana
bazen ağlamayı, bazen gülmeyi
sevincin ve hüznün arasında savrulmayı
sonra unutulur her şey
birden, herkes için

geride kalanları anar olanları
ve bir de sevenleri
her dalın yaprağı kendine nazlıdır
her acı sahibinin dir
her muhabbet gibi
hayat işte
bak tükendi dünyası yaprağın
soldu öylece
sonra kurudu yavaş yavaş
ve bir gece yarısı düştü dalından

bir selaydı hepsi
şimdi bir selam, bir fatiha, bir yasin
dalın yaprağı gitmişti artık
canın cananı da
kökleri sızlamıştı ağacın derinden
dalları kırık döküktü
alışması zordu bedenin bu acıya
her dalın yaprağı bedenden düşer
*
Mehmet Demir
161124