bir gün yürürken fark ettim
toprağın söylediği o sessiz sözü
her gelen geçecek,
her geçen unutulacak,
ama ben bekleyeceğim.

ayak izlerimiz daha kurumadan
başka bir nefes basıyor aynı yere.
dünya dönüyor, biz yoruluyoruz,
topraksa sabırla dinliyor her hikayeyi.

nice sultanlar geçti buradan,
nice gölgeler, nice hayaller…
hepsi bir yaprak gibi düştü omuzlarından.
taçları parlaktı,
sonra karardı.

ben defalarca sordum toprağa
hiç mi acımaz canın
bunca emaneti saklamaya
toprak sustu…
sustu ama öğretti.

insan büyürken kibirle dolar,
dönerken yalnızca bir avuç olur.

o an anladım ki
göğe bakan o mağrur başlar
bir gün mutlaka eğilir.
ister gülüşle,
ister gözyaşıyla,
ama mutlaka eğilir.

ve işte o gün
insanı en iyi tanıyan
toprak karşılar onu.

bu yüzden unutmadan yaşa,
ayak bastığın yer
son durağın olabilir.

ve şunu çok iyi bil,
toprak adildir,
ne isim sorar,
ne unvan bilir.
sadece alır
ve sır gibi saklar
seni.

Mehmet Demir
161120