Sen gönül yarımsın Papatyam!
Zaten ben, sensiz hep yarım kaldım
Bir gün seninle bütün olmayı düşledim hep
Ben seni, sensiz sevdim en çok
Sen hiç umudu olmadan yıllarca beklemek nedir
Sevdiğinin arkasından ağlamak nedir, bilir misin?
Ben seni, gönlümde biriktirdim, kendime yük ettim
Pişman mıyım, asla değilim
Bir gönül, bir ayrılık türküsü duydum mu
Sensizlikten içim bir tuhaf olur
Hep gözlerim dolar ve sensizliğime ağlarım
Her şey aslında bir bakışla başladı
Gözler birbirine baktı, baktıkça da gözlerin içimi yaktı
Bir aşkın kıvılcımını, tohumunu kalbime ekti
Ekilen tohum büyüdü, fidan oldu, dal budak oldu
Ama çiçek açmadı, meyveye karışmadı
Aşkıma gölge olmadı, benim gibi kurudu
Bir gün gittiğinde, arkandan dizlerimin üzerine çöktüm
Çaresizlik içerisinde öylece kalakaldım
Gözlerimde bir korku
Dudaklarımda acı bir tebessümle baktım arkandan
Ve sana, gitme diyemedim
Uzaktan sevmek, sevdiğinin arkasından ağlamak nedir
Bilir misin sen?
Ben biliyor ve hâlâ ağlıyorum
Sen içimde bir boşluksun, sen olmadan da dolmayacak
Sevdiğini kaybettiğinde için acır
Ne olursa olsun acısına dayanamayacağını
Yokluğuna da alışamayacağını sanırsın
Ama biliyor musun?
Zamanla acın geçer, yokluğuna da bir şekilde alışırsın
Sevdiğini içinde öldürmek nedir, bilir misin sen?
Kurduğu hayalleri yıkmak, sevdiğinden vazgeçmek
Ne de zordur seven için
Bunu bir bilsen, belki de biliyorsundur
Benim içimde görünmeyen yaralarım var sebebi sen olan
Bazen halimi soran olur
Bir şey yok, iyiyim der geçerim
Ama bilirim ki yokluğunun acısı geçmez
Yaralarım dağlansa da kabuk bağlamaz
Kaçırdığım güvercini bulamamıştım ama seni
O köhne gecekondu sokağında aşkını bulmuştum
Sensizlikten ölsem de biliyorum ki sevenler ölmez
Kim bilir bu şehir, bu cadde ve sokaklar
Binlerce yıl nelere şahitlik ettiler
Ve neler gördüler neler?
Ben, seni hep fotoğraflarındaki gibi hatırlıyorum
Biliyor musun, fotoğraflarda insanlar hiç yaşlanmıyor
Ağlamıyor ve çoğu zaman da gülüyor
Sen de beni, seninle olan fotoğraflarımızdaki gibi hep böyle
Gülerek hatırla!
Umarım şimdi güzel bir hayat yaşıyorsundur
Her şeyin gönlünce olduğu, mutlu ve mesut
Ne yaparsan yap, bazı şeyler unutulmaz
Arkasında mutlaka izleri kalıyor
Ben de acılarımı, hasretini, sevgini bu deftere yazıyorum
Kalem yazdığı, elim tuttuğu sürece de
Seni, ben de olan seni yazmaya devam edeceğim
Ama çok şey yazamayacağımı da biliyorum
Çünkü buralarda sensiz sabahlar olmuyor
Olsa da ben görecek miyim, bilmiyorum
Geceler bitmediği zaman kendime
Az kaldı sabret, bu şafaktan önceki son karanlık
Ne olursa olsun vazgeçme, diyorum
Ama dağlar beni çağırır, belki de ecel
Burada, son damla kanım toprağa dökülene
Damarımdan çekilene kadar
Senin için mücadeleden vazgeçmeyeceğimi de bil!
Burada gördüklerimden sonra insanlardan iyice soğudum
Çünkü burada insanların ne kadar kötü
Acımasız, hatta cani olduğunu gördüm
Ölümlü dünya, bugün varız, yarın ise yok
Malum burada hayatımız pamuk ipliğine bağlı
Senden ayrı geçen her günüm
Her dakikam sana hasret dolu
Belki de ölüm kapıda beklemekte
Kapıyı çalmadan gelecek biliyorum
Sonra da ben yokum
Çoğu zaman nefesim daralıyor
Damarlarımdan kanım çekiliyor
Burada alınan nefesin, ne kadar değerli olduğunu anladım
Çünkü bu nefes, son nefesim olabilir
Bu dünyada yaşamadığım ne varsa
Seninle son nefesime kadar yaşamak isterdim
Burada geçen günleri ise yaşamaktan saymıyorum
Çünkü yoğun bakımda nefes alan hastalar gibiyim
Nefes alsam da aslında yaşamıyorum
Belki de sana kavuşmak için nefes alıyor
Ve hayata tutunuyorum
Biliyorum ki aklımda, bedenimdeki bu aşk
Son nefesimle ölecek ve bu defter de kapanacak…