Bugün evine gittim Papatyam!
Kapıyı açan olmadı, kapı dört duvar
Kapıyı kendim açtım
Yüzüme gülen, ’’hoş geldin!’’ diyen olmadı
Çünkü sen gitmiştin
Gözlerim boş boş baktı etrafa, seni aradı
Sana dair çok şey vardı ama sen yoktun
Yatağın dağınık, eşyaların dört bir tarafta
Hiçbir şey yerli yerinde değil
Dağıtmış ya da kırmışsın
Anladım ki bana çok kızmışsın
Topladım hepsini, bir bir koklayarak
Papatya kokunu, nefesini aradım
Kırılıp dökülenleri topladım
Eşyalarını bıraktığın yerlere koydum
Anlayacağın yerlerini değiştirmedim
Geldiğinde bulasın, yerli yerinde dursun diye
Oturma odasındaki koltuğun da boştu
Sehpanın üzerindeki küllük izmarit dolu
Belli ki gitmeden önce çok sigara içmişsin
Çöktüm dizlerimin üstüne
Neler yaşadıklarımızı düşündüm önce
Sonra da ağladım çaresizce benden gidişine
Suçlu ararken, yüzündeki gülümseme geldi
Feri sönmüş gözlerimin önüne
Hatıralarımızda gezindim
Kapı önündeki çiçekleri suladım
Odana astığın resmime baktım
Olmaz dedim, o suçlu olamaz dedim
Kendimde de bulamadım suçu, kader dedim
Sana ciddi olarak soruyorum
Şimdi bana samimi olarak cevap ver!
Sen beni yok saysan da sen olmadan
Sana sarılmadan, papatya kokunu duymadan
Nasıl dayanabilirim sensizliğe, var mı bir çaresi?
Ben ne seni unutabilir ne de kalbimden atabilirim
Hem sensiz yaşasam ne olur bu hayatı?
Benim için sensiz bir yaşam yok, varsa da ölüm…