Varlıkla ilk tanışma, hissedişlerden geçmedi mi
Orada vuku bulan hezeyanlar cümlemize yön verdi
Ne olduysa sonunda bir davranımla çıkıldı nihayet
Duygu, düşünüş ve davranış kenetli bir kemiyet.

İlk adımı açandı duygular, giderek köhneleşti
Düşüncelerimiz berrakken nasıl da birbirine girdi
Davranışlarımızın ne anlamı ne de bir hedefi var
Dinerse deli esen rüzgâr, diner belki ahu zar.

Hep fetreti mi yaşanmalıydı duygu zemininde
Lâle devri de yok muydu çocukluğa özlemde
Büyümek mi aldı coşkularını duygular köhne
Renkler mi yalancı yoksa insanlar mı sahte.

Bölerek, küçülterek güçlenmedik miydi zorda
Dünyayı da verseler niçin içinde yok sevda
Bir hor görmedir gidiyor egolaraysa çok bahane
Bizden çıkıldığı anda, bende boğulduk hayata.

Paylaşılamayan sevinç, hüzünlerse hep sırtta
Ne işe yamış vefa, savrulmuş bak dört bir yana
Bir kabuk bağlamış ki insanlık, geçmez söz
İnsan doğmuştuk amma, yitirilmiş çoktan o öz.

Bir çay sohbetinde geçen tatlı muhabbetler
Gamlar kervanı giderdi, özgürdü şu yürekler
Mevsim geçişleri sanki ayar tutmaz hezeyan
Nasıl söner bu yangınlar hissiyatlar taruman.

Yerine oturur mu bilmem, gem gerek duygulara
Düzelsin diye tüm işler sabır gerek az bir daha
Batırmasın bizi isteriz yaşanan elim kaoslar
İyiye olsun şu bakış, dümeni elde sıkı tut
Uzasın karanlık bırak, yüreğine ek ki umut
Bin türlü belâ gelse de gece boyu sürer hükmü
Zayıflığa yer yok burada, acılardı boynu büktü.

Şu akıldan çıkmamalı, güçlendirir öldürmeyen
Zorluklar birer sınavdır, sebat edenlerdir gülen
Bitmeyecek sandığımız, karaları bağladığımız
Neler kalmış ki hep baki, ateşi daim sönmeyen.

Az da olsa ümit güzel, hedef veriyor yarına
Güne, düne takılmanın yararı var mı ki kula
Sorunlar özünde vardır, hayat hissiyatla başlar
Bu duyguyu yönetenler, mutluluğa ulaşırlar.

Bizi bizden edenleri, defterden bir bir silmeli
Bizle büyüyen ne varsa, hazine gibi bilmeli
İnsan her şeyden evvel, duygularıyla yaşıyor
Onunla barışık isek hayat durmuyor, akıyor.

Oğuzhan KÜLTE