kırık bir hüzünle başlıyoruz bahara
güneşi öldürüyor kuşlar
ne vakit toprağa ölüm düştüyse
küfleniyor yeşiller




solgun masalın buğusunda yaşamak
benimle yürüyor kendini asan seslere
şehrin ortasında sarı yalnızlık ve
su testileri
gözlerime yürüyen saatlerde
ne mümkün umudu başka bir yolculuğa hazırlamak
her yerde aynı gemi aynı aşkla çalkalanırken
denizlerde




beyazlar sürü siyah toplarken
aydınlıktı aslında göçün anlattığı geceler
çünkü her doğumun annesi
her insanın dalgın bir ölümü vardı
bilmediğimiz yerlerde
ki şeytan camlara nakış işlerken
yinede mavi gözlü olmalı hayat
zerrelerimde




yalan
yeni yeni bohçaları taşırken sessiz ırmaklara
sararmış birer resim
bilidiğim tüm derinlikler
esmer cümlelerimin yanına
biraz beyaz eklesin yağmurlar
kimbilir sahipsiz çocuğun dilinde
mezardır kalan gitmeler




kırık bir hüzünle başlandı bahara
güneşi öldürdü kuşlar
ve içimdeki bütün
geceleri


ne vakit gözümü yumsam
gördüğüm aynı yüz
aynı selam/la

...